Ti que estás nunha terra húmida
Ti que estás nunha terra húmida
es a flor que crece no teu pobo,
unha flor de primavera
que morre no outono.
Ti, co teu gris que entristece,
o teu alegre vermello,
un amor que non crece
un espírito no espello.
E ti, unha casa abandonada
que escondes segredos mortos,
unha bóla de dozura
tres ledas ventás e un soño.
Maia López 1ºC
!! Encántame , noraboa !!
ResponderEliminarÉ un poema precioso e con moita rima. Para ser inventado quedouche moi ben, Maia. ¡¡ Noraboa !!
ResponderEliminarO poema ficou moi bonito, encantoume moito, el ten un poco de tristeza, pero quedou precioso.
ResponderEliminarGústame moito este poema de Maia e paréceme moi creativo e orixinal. Creo que lle que1dou moi bonito, parece dun autor profesional, parabéns Maia!
ResponderEliminarParéceme un poema moi bonito e inxenioso,parabéns.
ResponderEliminareste poema é moi bonito.
EliminarMartín Loureiro Cal 1ºA
Gustoume moito o teu poema seguro que adicacheslle moito esforzo, noraboa.
ResponderEliminarCarmela, fíxate na colocación do pronome átono:"Seguro que lle adicaches..."
EliminarGústame moito este poema de Maia porque para facelo ela soa pareceme moi inxenioso pareces unha gran poeta, noraboa!
ResponderEliminarNoraboa,Maia!
ResponderEliminarQuedouche precioso.A min nunca se me ocorrera cousa tal.
Moi ben!
É un poema moi bonito, gustame moito e felicitoche por el. Parabéns.
ResponderEliminarTen razón Inés, prece dun autor profenional, noraboa Maia!
ResponderEliminarEnoraboa Maia , quedouche prezioso!
ResponderEliminar