ESTA RAPAZA METE MEDO!

Lede este inquietante relato, terceiro xa que nos regala Andrea (e que non pare!). Lédeo ... se vos atrevedes.



A casa do bosque

Tódolos sábados ía á miña aldea. Estaba farta. Chegaba e quedaba aburrida, todo o santo día metida na casa. Decidín que iso non podía seguir así. Fun dar unha volta polos arredores. De súpeto cheguei ata  unha casa cerca do bosque que non recordaba vela alí nunca. Entroume a curiosidade e fun inspeccionala. Era unha casa vella e estaba en ruínas, pero atraíame moito. Entrei. No recibidor só había unha mesiña pequena e algo rota. Seguín camiñando polo corredor. Non había ningunha outra habitación, cousa que me estrañaba xa que a casa parecía máis grande dende fóra. Entón subín ata a planta de arriba. Estaba escuro, moi escuro. Inspeccionei o lugar. Había vellos obxectos e cachifallos inútiles, que non servían para nada. Vin unha luz moi tenue. Fun ata alí e encontreime cunha persoa encollida, tirada no chan. Quixen saber quen era e chameina. Levantou a cabeza e puiden ver que se trataba dunha persoa anciá, que tiña a cara chea de cicatrices. Asusteime e saín correndo. Sen darme conta adentreime no bosque. Estaba agotada e parei. Recapacitei e vin que me adentrara moito e que estaba perdida. Fíxose de noite e eu seguía perdida nese bosque. Estaba soa no medio da nada e iso empezaba a fastidiarme un pouco. Tiña frío e fame. Senteime no chan e escoitei o ouveo dun lobo. Agora si que estaba perdida! Que faría eu se me encontraba cos lobos? E se viñan a por min? Oín pasos, pero non eran pasos de animais, eran pasos de persoas. Pensei na señora da casa e dispúxenme a saír correndo cando caín nun burato e perdín o coñecemento. Cando espertei estaba atada no medio do bosque. Tiña varias feridas, sobre todo unha gran brecha na cabeza. Fixen unhas cantas manobras e conseguín desatarme, xa que non me ataran moi ben. Púxenme en marcha e atopei un pequeno río. Lavei as feridas e seguín co meu camiño. Estaba cansa e adormecín debaixo dunha árbore. Cando espertei o primeiro que vin foi a señora da casa que me miraba. Mantiña unha boa distancia con respecto a min. Levanteime e continuei camiñando, mais ela non me dixo nada. Só se dedicou a seguirme. Esa señora poñíame os pelos de punta. Cando comecei a divisar casas a anciá penetrou no bosque. Pareceume moi estraño, pero a miña casa estaba xa moi cerca e quería chegar axiña. Cando aparecín polo meu fogar contei todo o que me acontecera. Os meus pais e demais familia non estaban moi convencidos do que lles contaba e decidiron ir ver se existía tal casa e tal vella coa cara chea de feridas. Chegamos e non había nada. Desaparecera todo. No lugar onde estaba construída a casa tan só había un muro. Nese muro escribiran algo. Estaba escrito con sangue e poñía:

Irei por ti, xúrocho, vas morrer.

                                                       Andrea Buyo Míguez 1ºB Nº5