.jpg)
A excursión nocturna
O día 23 de maio o colexio tiña preparada unha saída ao
monte e recordo que eu me atopara mal e non puidera ir.
Levaba semanas agardando, mercara calzado novo e unha
gran mochila. Decepcioneime moito cando, pola mañá, miña nai viume mala cara e
mediume a temperatura, tiña 38 graos. Quedei na casa moi triste.
Xa pola noite, meus pais saíron pasear e aproveitei que
non estaban para ir ao monte, aínda que fose só. Puxen a roupa que comprara e
marchei en bicicleta, ocultándome cada vez que alguén pasaba ao meu carón.
Cando cheguei ao monte, primeiro achegueime ao río para refrescarme, pois
fixera un gran esforzo, e ademais tiña febre. A pesar de todo estaba contento
pero, de súpeto, comezou a tronar e, do susto caín ao chan. Entón, a bicicleta
envorcou e foi parar ao río. Ademais, pareceume sentir o ouveo dun lobo. A
partir dese intre, calquera son me espantaba, e comecei a crer que fora mellor
quedar na casa. Decidín poñerme en camiño para volver, o malo era que o mapa e
o compás que levaba comigo caeran ao río xunto coa bicicleta. Nese momento
lembrei as leccións de orientación do profesor de Ciencias Sociais e busquei a
estrela Polar, pero había demasiadas nubes e non a atopei. Pensei que a mellor
opción sería esperar a que saíse o sol e orientarme mediante as sombras que
produce. Iso sí, primeiro debía atopar un lugar onde refuxiarme. Calculo que
tardei unha hora aproximadamente, non o sei con certeza porque non levaba
reloxo. Pero por fin o conseguira, atopara unha cova que me causaba bastante
medo, porque non tiña idea do que podería haber dentro, pero tiña frío e
permanecín nela, aínda que non puiden conciliar o sono. Cando amenceu, por fin
conseguín saber cara a onde ir, e así volvín á casa.
E resultou que a viaxe saírame cara. Castigáranme un mes
sen saír, rompera a roupa nova, perdera o compás e a bicicleta e, por riba,
subírame a febre. Iso si, fora ao monte.
Diego Teijo Barral , 1º D
Ningún comentario:
Publicar un comentario