Hoxe, 25 de novembro,é o Día contra a violencia de xénero. A vós, rapazas e rapaces da ESO, pode parecervos un tema alleo, algo que só lles ocorre aos maiores, ou en lugares lonxanos, con leis terribles para as mulleres... Pero non é certo; a violencia de xénero está aí, detrás da porta de cada aula, nos recreos... estase xermolando e calquera día pode aparecer en forma dun animal enorme e incontrolabe: cando lle dicides á vosas mozas que non queredes que fale con outro rapaz, cando lle controlades a súa forma de vestir, as súas amizades; e vós cando confundides todo iso con amor:"quéreme moito, por iso non quere que fale con outro", "quéreme moito, por iso non lle gusta que outros me miren". O amor é liberdade, se non vos quere como sodes, como vos mostrades, non vos quere. O amor non é control.
Para a reflexión quedan un conto e un poema, os dous lonxanos, é certo, pero non tanto como pode parecer. O fondo é o mesmo:
¿Por que a mataches?
Escena
teatral
A escena desenvólvese nun recuncho do patio do cárcere. Un preso
de mediana idade e outro máis novo, vestidos co traxe de penados. O
máis novo, é un recén chegado. Falan. O maior ponse a cheirarlle o
traxe con fruición. Non para de cheirar.
-¡Tío, que pasa! ¿Por que me cheiras? –retírao e escúlcao-.
¿Estás tolo? ¿Es maricón ou que? Xa me dixeron que o cársere
estaba cheo de maricóns. Pero iso si que non, cagho en…
-Non botes por ela, rapás, que a home non hai quen me ghañe. Cando
leves tempo aquí cheirando esta porcallada aprenderás a valorar un
cheiro auténtico. Isto aínda cheira a pano –e volve cheirarlle o
traxe-, a la. Dentro de pouco collerá o cheiro nauseabundo que ten
todo aquí. Comproba –e achégase para que o cheire-, cheira o meu.
-¡Pero, tío, xa vale…! – di o mais novo retirándose.
-Non sexas parvo, ¡ho! Xa che dixen que a home
non hai quen me ghañe. Cheira, xa verás…
-¡Agg ! ¿Seica non te lavaches desde que entraches ?
-É inútil. O cheiro da cadea envólveo todo. Ao principio de
cheghar andaba con arcadas todo o tempo. Non me aghuantaba a comida
no estómago. Despois, terminas confundido nesta merda.
Máis tranquilo, o recén chegado pregunta:
-¿E logho ti por que estás aquí?
-Porque matei a miña muller.
-¡Arre demo! ¿Por que a mataches?
-Porque se me repuxo. Xa che dixen que a home non hai quen me ghañe.
O caso é que ela ser, era dósil. Non penses nunha lercha desas.
Non. Nunca unha palabra máis alta ca outra. ¡Tráeme isto!, e sen
chistar. A comida á súa hora. A casa limpísima. Todo ben. Pero un
día empesou a non mirarme. Obedesía pero ocultábame a mirada.
¿Pásache algho? Non, nada, disía, e sen mirarme. Aquilo xa me
mosqueou un pouco. ¡Que mosca lle picara! E, ¿sabes amigho?, non
fora unha mosca. Fora unha serpe, a mesmísima serpe do Paraíso
terreal … Eu xa reseaba que algho estaba pasando. E, claro, pasou.
Uns días máis tarde, púxenme a comer unhas fanecas, e non estaban
boas, ¡carallo!, non estaban ao meu ghusto, ela ben sabía como me
ghustaba a min o peixe. ¡Seica xa non sabes fritir o peixe,
bandallo, paresen cosidas máis ca fritas, carallo, paresen fritas na
cona da nai que te pariu … ! E tireille unha faneca á cara. Só
iso. Nin lle toquei. E non queiras ver como se puxo. Aqueles ollos
que levaba sempre aghachados saíronlle para fóra coma os dunha
lurpia. Olláronme coma se visen unha fera odiosa. ¡Nunca se viu
cousa ighual! ¡E, total, que lle dixera! Xa me dirás … Non era
pra tanto. Miroume desafiante mentres pola boca lle saían as
palabras coma arrotos. ¡Maldito tirano! – e tirou ao lixo o resto
das fanecas –. Xa podes buscar outra criada que te sirva. ¡Esta
burra de cargha lisca! ¡Aínda que teña que pidir polas portas!
¡Acabouse! ¿Daste conta, amigho?, ¡arrepúñaseme! Tiña que
faserlle ver quen mandaba alí. Collín o demo dun tallo que tiña á
man e espeteillo na cabesa. Sanghraba coma un porco. Entroume un noxo
… e marchei. Cando volvín de tomar uns chanqueiros na taberna do
Tito, había xente onda a miña casa, e unha curmá da miña muller,
que non me podía ver, asomou pola varanda e empesou a ghritos
comigho. ¡Asasino!, ¡matáchela!, eu sempre lle dixen que non eras
bo, ¡asasino! Xa ves, así foi como souben que a matara. Tíñao ben
meresido, ¿a que si? Se un non pode mandar nin na casa, ¿onde imos
mandar, amigho?
(Queizán, Mª Xosé: ¡Sentinela, alerta! Xerais 2002)
Lapidadas
Como
ovellas que van ao matadeiro
camiñades
a serdes lapidadas
en
reas, silenciosas e humilladas
baixo
a mirada atenta do carneiro.
Que
o voso sangue sexa o darradeiro
a
mollar esas terras magoadas
polo
integrismo cruel, polas brigadas
dunha
fe que vos nega todo abeiro.
Maldita
sexa a man que tira a pedra!
Maldito
na semente e no futuro
o
nome dos que erguen ese muro
sobre
peitos que alentan! Sexa a hedra
nai
piadosa a cubrilas, nai que medra
a
reclamar a vida en berro puro!
MARICA
CAMPO Mulleres
